Categorie: fotoverslag
Onderwerp: Foire Internationale d‘Art Contemporaine
(FIAC) Parijs 18 tot en met 20 oktober 2012
Auteur: Marlies Levels
De Foire
Internationale d‘Art Contemporaine (FIAC) in Parijs is een van de vele handelsbeurzen
van hedendaagse en moderne kunst die de laatste decennia in Europa en Amerika
worden gehouden. Dit jaar vond de beurs voor de 39ste keer plaats in
de gerenoveerde en in 2004 opnieuw in gebruik genomen grote hal, le Grand Nef, van het Grand Palais.
FIAC haalt het
niet bij Art Basel, zeker niet alleen in mijn ogen numeriek en kwalitatief de
beste kunstbeurs, maar neemt met andere kunstbeurzen zoals Arco Madrid, Frieze
in Londen of Artissima in Turijn, een goede tweede plaats in. FIAC trekt veel
vooraanstaande internationale galeristen, maar heeft een onmiskenbaar Frans
accent. Van de ongeveer 180 deelnemende galeries kwamen er dit jaar rond de 60
uit Frankrijk en voornamelijk uit Parijs. De populariteit en de kwaliteit van
deze beurs is ten opzichte van Frieze de laatste twee jaar aanzienlijk gestegen.
 |
| Jenny Holzer |
 |
| Annette Messager, Chaos 2008, visnet en
metaalstrips |
Kunstbeurzen
zijn tegenwoordig toeristische evenementen. Kunstpubliek wordt niet alleen
gelokt met het evenement zelf, maar ook met een gestaag groeiende stroom van
nevenevenementen en promotionele acties door de media. FIAC vormt daarop geen
uitzondering. Al is de doelstelling in de eerste plaats het verkopen van kunst,
er wordt niettemin veel aandacht besteed aan de inrichting, met dagelijks
nieuwe presentaties, en aan het toelichten van de inhoudelijke kant van het
getoonde. FIAC brengt een uitgebreid programma van lezingen, filmvertoningen, prijsuitreikingen
waaronder de Prix Marcel Duchamp, en projecten in de openbare ruimte. Onder de
noemer Hors les Murs vonden de laatst
genoemde plaats op twee historisch spectaculaire locaties, de Tuilerieën en de
Jardin des Plantes. De tuinen van die locaties dienden als podium en decor voor
grote beelden en installaties. In de gebouwen waren met name video-installaties
te zien. De thema’s in de Jardin des Plantes waren niet verwonderlijk natuur,
biodiversiteit en omgeving. Thema’s en projecten - misschien zeg ik dat ten
overvloede – komen natuurlijk voort uit de ontwikkeling van de kunstpraktijk van
de laatste dertig jaar. Sinds de jaren zestig maken site specific of met de genius loci verbonden installaties evenals
een toenemend gebruik van fotografie en de opkomst van video deel uit van de
hedendaagse kunst.
 |
| Perk in de Jardin des Plantes |
 |
| David Nash,Three Humps |
 |
| Lucy&Jorge Orta |
 |
| Charles Ray |
 |
| Gary Hume |
 |
| Jaume Plensa |
 |
| Markus Lüpertz |
De FIAC had dit
jaar veel te bieden. Teveel om op te noemen. Onmogelijk om het allemaal te
bezoeken. Zeker niet in de tweeënhalve dag die ik er dit jaar voor had
uitgetrokken. En alsof dat nog niet genoeg was, vonden tegelijkertijd maar
liefst vijf alternatieve beurzen plaats. Urenlang ronddolen op de FIAC en een
bezoek aan de Jardin des Plantes - onweerstaanbaar voor iemand als ik met een
zwak voor botanische tuinen - geven me het gevoel dat ik veel te weinig heb
gezien. Alle buitenprojecten, zelfs die van de voorgaande jaren, inclusief iets
van drieduizend werken van het gelijknamige aantal deelnemende kunstenaars,
staan op internet. Dat maakt het gevoel dat ik veel te weinig heb gezien
overigens niet minder schrijnend. Plaatjes op internet bevestigen wat mij
betreft vooral het idee dat niets het haalt bij het daadwerkelijk fysiek ervaren
van het werk.
 |
| Alighiero Boetti, Mappa 1989-1994 |
 |
| Pae White |
 |
| Jochen Lempert |
 |
| Adrian Paci,Inside
the Circle 2012 |
Had ik meer
gezien en beter kunnen kijken als ik langer in Parijs was gebleven? En doet
niet iedere bezoeker er eigenlijk het beste aan om zich onder te dompelen in
wat op hem of haar af komt en hem of haar afwisselend vermoeit, verveelt en opwindt:
de onbeschrijflijke veelheid, de ontmoetingen met mensen en gedenkwaardige
gesprekken in andere talen en de feestelijke atmosfeer? FIAC is geen heelheid,
maar een stortvloed aan details binnen het raamwerk van de conventionele aanduidingen
klassiek-modern, hedendaags en zogenaamde kunst
in opkomst. Laat ik me beperken tot de beurs in het Grand Palais. Op de bovengalerij
stond ook dit jaar een interessante groep galeristen verzameld onder de titel emerging art. De enige Nederlandse
galerie daaronder was die van Ellen de Bruijne, niet zo verwonderlijk gezien
haar al sinds jaren inhoudelijk en kwalitatief zeer sterke tentoonstellingsprogramma.
De klassiek moderne galeries waren geclusterd op het uiteinde van de korte as, terwijl
het grote middenschip was gereserveerd voor de hedendaagse kunst. Daar stond,
bleek me achteraf, nog een andere Nederlandse deelnemer aan FIAC, Diana Stigter.
Mooi gemist, maar ik troost me met de gedachte dat Amsterdam vanuit Arnhem niet
ver is.
 |
| Melissa Ichiuji op de bank bij Galerie Sophie Scheidecker |
 |
| Melissa Ichiuji |
 |
| Dewar&Gicquel,Le Menuet |
Het is fijn om in
het Grand Palais wat langer te verwijlen, je te laten afleiden en wat te
praten. Galeriehouders en hun medewerkers willen maar al te graag met bezoekers
in gesprek raken en de aangeboden kunst toelichten. Wil je rustig kunnen kijken,
dan is het beter de blik afgewend te houden en er al slenterend toch een zekere
vaart in te houden.
 |
| Herman de Vries |
 |
| Herman de Vries |
Mijn selectie
van foto’s is beslist niet gebaseerd op een rationele of anderszins duidelijke keuzes.
Behalve kijken is fotograferen een extra activiteit en eigenlijk dubbel werk, laat
staan het noteren van alle formele feiten (veel mensen zag ik ijverig
titelbordjes fotograferen!). De hierbij afgebeelde foto’s heb ik dan ook min of
meer impulsief geschoten. Ik maakte ze deels uit verveling, nieuwsgierigheid of
omdat ik het een mooi, bijzonder, vreemd of lelijk werk vond, maar niet minder omdat
ik er iets in herkende wat met mijn
bestaan te maken heeft, mijn obsessies en dingen waar ik gewoon van houd. Interessante
of hele mooie mensen fotograferen - zoals de Amerikaanse kunstenares Melissa
Ichiuji, een voormalige danseres met wie ik een hele tijd heb gesproken over
haar werk - durf ik niet zo goed. Als ik op mijn bezoek terug kijk moet ik
bekennen dat ik nog steeds het verlangen heb om door een werk verrast te worden.
Dit jaar kon ik de verleiding om zo’ n werk te kopen nog maar juist weerstaan.
Ook speel ik nog altijd het toewijsspelletje dat ongetwijfeld een gevolg is van
mijn kunsthistorische beroepsdeformatie. Kan ik de juiste kunstenaar toewijzen
aan zelfs a-typische werken voor ik op het naambordje heb gespiekt? Een leuk
spel dat zowel alleen als met meerdere personen kan worden gespeeld!
 |
| Cledat & Petitpierre, Edenique. Een ongebruikte of lege mise
en scene van een performance |
 |
| Nicolas Milhe,Le retour à la nature,2011. Een knipoog naar J.J.Rousseau en madame de Pompadour die haar kudde schapen liet grazen op het Elysee versierd met
linten en vergulde horens! |
 |
| Linda Sanchez,Les Coquilles
sont incluses |
 |
| Ugo Rondinone? |
 |
| Judith
Hopf |
Michael Borremans,de walrus
 |
| Boetti en Paladino (detail tapijt) |
