donderdag 8 november 2012

EXTRA: FIAC PARIJS, KIJKEN TOT JE NIETS MEER ZIET


Categorie: fotoverslag
Onderwerp: Foire Internationale d‘Art Contemporaine (FIAC) Parijs 18 tot en met 20 oktober 2012
Auteur: Marlies Levels

De Foire Internationale d‘Art Contemporaine (FIAC) in Parijs is een van de vele handelsbeurzen van hedendaagse en moderne kunst die de laatste decennia in Europa en Amerika worden gehouden. Dit jaar vond de beurs voor de 39ste keer plaats in de gerenoveerde en in 2004 opnieuw in gebruik genomen grote hal, le Grand Nef, van het Grand Palais.

FIAC haalt het niet bij Art Basel, zeker niet alleen in mijn ogen numeriek en kwalitatief de beste kunstbeurs, maar neemt met andere kunstbeurzen zoals Arco Madrid, Frieze in Londen of Artissima in Turijn, een goede tweede plaats in. FIAC trekt veel vooraanstaande internationale galeristen, maar heeft een onmiskenbaar Frans accent. Van de ongeveer 180 deelnemende galeries kwamen er dit jaar rond de 60 uit Frankrijk en voornamelijk uit Parijs. De populariteit en de kwaliteit van deze beurs is ten opzichte van Frieze de laatste twee jaar aanzienlijk gestegen.

Jenny Holzer



Annette Messager, Chaos 2008, visnet en metaalstrips
Kunstbeurzen zijn tegenwoordig toeristische evenementen. Kunstpubliek wordt niet alleen gelokt met het evenement zelf, maar ook met een gestaag groeiende stroom van nevenevenementen en promotionele acties door de media. FIAC vormt daarop geen uitzondering. Al is de doelstelling in de eerste plaats het verkopen van kunst, er wordt niettemin veel aandacht besteed aan de inrichting, met dagelijks nieuwe presentaties, en aan het toelichten van de inhoudelijke kant van het getoonde. FIAC brengt een uitgebreid programma van lezingen, filmvertoningen, prijsuitreikingen waaronder de Prix Marcel Duchamp, en projecten in de openbare ruimte. Onder de noemer Hors les Murs vonden de laatst genoemde plaats op twee historisch spectaculaire locaties, de Tuilerieën en de Jardin des Plantes. De tuinen van die locaties dienden als podium en decor voor grote beelden en installaties. In de gebouwen waren met name video-installaties te zien. De thema’s in de Jardin des Plantes waren niet verwonderlijk natuur, biodiversiteit en omgeving. Thema’s en projecten - misschien zeg ik dat ten overvloede – komen natuurlijk voort uit de ontwikkeling van de kunstpraktijk van de laatste dertig jaar. Sinds de jaren zestig maken site specific of met de genius loci verbonden installaties evenals een toenemend gebruik van fotografie en de opkomst van video deel uit van de hedendaagse kunst.
Perk in de Jardin des Plantes

David Nash,Three Humps
Lucy&Jorge Orta


Charles Ray
Gary Hume
Jaume Plensa
Markus Lüpertz


De FIAC had dit jaar veel te bieden. Teveel om op te noemen. Onmogelijk om het allemaal te bezoeken. Zeker niet in de tweeënhalve dag die ik er dit jaar voor had uitgetrokken. En alsof dat nog niet genoeg was, vonden tegelijkertijd maar liefst vijf alternatieve beurzen plaats. Urenlang ronddolen op de FIAC en een bezoek aan de Jardin des Plantes - onweerstaanbaar voor iemand als ik met een zwak voor botanische tuinen - geven me het gevoel dat ik veel te weinig heb gezien. Alle buitenprojecten, zelfs die van de voorgaande jaren, inclusief iets van drieduizend werken van het gelijknamige aantal deelnemende kunstenaars, staan op internet. Dat maakt het gevoel dat ik veel te weinig heb gezien overigens niet minder schrijnend. Plaatjes op internet bevestigen wat mij betreft vooral het idee dat niets het haalt bij het daadwerkelijk fysiek ervaren van het werk.
Alighiero Boetti, Mappa 1989-1994




Pae White
Jochen Lempert 














Adrian Paci,Inside the Circle 2012 
















Had ik meer gezien en beter kunnen kijken als ik langer in Parijs was gebleven? En doet niet iedere bezoeker er eigenlijk het beste aan om zich onder te dompelen in wat op hem of haar af komt en hem of haar afwisselend vermoeit, verveelt en opwindt: de onbeschrijflijke veelheid, de ontmoetingen met mensen en gedenkwaardige gesprekken in andere talen en de feestelijke atmosfeer? FIAC is geen heelheid, maar een stortvloed aan details binnen het raamwerk van de conventionele aanduidingen klassiek-modern, hedendaags en zogenaamde kunst in opkomst. Laat ik me beperken tot de beurs in het Grand Palais. Op de bovengalerij stond ook dit jaar een interessante groep galeristen verzameld onder de titel emerging art. De enige Nederlandse galerie daaronder was die van Ellen de Bruijne, niet zo verwonderlijk gezien haar al sinds jaren inhoudelijk en kwalitatief zeer sterke tentoonstellingsprogramma. De klassiek moderne galeries waren geclusterd op het uiteinde van de korte as, terwijl het grote middenschip was gereserveerd voor de hedendaagse kunst. Daar stond, bleek me achteraf, nog een andere Nederlandse deelnemer aan FIAC, Diana Stigter. Mooi gemist, maar ik troost me met de gedachte dat Amsterdam vanuit Arnhem niet ver is.
Melissa Ichiuji op de bank bij Galerie Sophie Scheidecker
Melissa Ichiuji
Dewar&Gicquel,Le Menuet




Het is fijn om in het Grand Palais wat langer te verwijlen, je te laten afleiden en wat te praten. Galeriehouders en hun medewerkers willen maar al te graag met bezoekers in gesprek raken en de aangeboden kunst toelichten. Wil je rustig kunnen kijken, dan is het beter de blik afgewend te houden en er al slenterend toch een zekere vaart in te houden.
Herman de Vries
Herman de Vries
Mijn selectie van foto’s is beslist niet gebaseerd op een rationele of anderszins duidelijke keuzes. Behalve kijken is fotograferen een extra activiteit en eigenlijk dubbel werk, laat staan het noteren van alle formele feiten (veel mensen zag ik ijverig titelbordjes fotograferen!). De hierbij afgebeelde foto’s heb ik dan ook min of meer impulsief geschoten. Ik maakte ze deels uit verveling, nieuwsgierigheid of omdat ik het een mooi, bijzonder, vreemd of lelijk werk vond, maar niet minder omdat ik er iets in herkende wat met mijn bestaan te maken heeft, mijn obsessies en dingen waar ik gewoon van houd. Interessante of hele mooie mensen fotograferen - zoals de Amerikaanse kunstenares Melissa Ichiuji, een voormalige danseres met wie ik een hele tijd heb gesproken over haar werk - durf ik niet zo goed. Als ik op mijn bezoek terug kijk moet ik bekennen dat ik nog steeds het verlangen heb om door een werk verrast te worden. Dit jaar kon ik de verleiding om zo’ n werk te kopen nog maar juist weerstaan. Ook speel ik nog altijd het toewijsspelletje dat ongetwijfeld een gevolg is van mijn kunsthistorische beroepsdeformatie. Kan ik de juiste kunstenaar toewijzen aan zelfs a-typische werken voor ik op het naambordje heb gespiekt? Een leuk spel dat zowel alleen als met meerdere personen kan worden gespeeld!
Cledat & Petitpierre, Edenique. Een ongebruikte of lege mise en scene van een performance
Nicolas Milhe,Le retour à la nature,2011. Een knipoog naar J.J.Rousseau en madame de Pompadour die haar kudde schapen liet grazen op het Elysee versierd met linten en vergulde horens!


Voor alle aanvullende informatie op mijn verhaal, gekenmerkt door leemtes en toevalligheden, verwijs ik naar de site http://www.fiac.com/ en met name het overzicht van iets van 3000 werken http://www.fiac.com/rechercher-artiste.html#.UJkrmW_A8RH

Linda Sanchez,Les Coquilles sont incluses

Ugo Rondinone?
Judith Hopf 

Michael Borremans,de walrus

Boetti en Paladino (detail tapijt)